Asaf Ademi, Ministri i Kulturës dhuroi pagën e tij ministrore për tre familje për një vit, dhe ky njeri heshti

Guri i madh ne rrugen mbreterore

Shkruan Makedonka Koceva

….Shumë kohë më parë, një perandor i madh filloi të dyshonte në qëllimet e mira të njerëzve dhe këshilltarëve të tij më të afërt dhe vendosi të provonte ndershmërinë e tyre. Kështu, ai urdhëroi njerëzit e tij më besnik në natën para ditës së tregut për të vendosur disa gurë në rrugën perandorake, nga të cilat edhe një gur shumë te madh ku ishte shumë i vështirë për t’u lëvizur. Perandori nën gurët të vegjël vendosi nga nje monedh të artë në të cilat I kishte gdhendur me nje nishan paksa të dukshme dhe nën gurin e madh ai la një qese të madhe me monedha ari, por edhe një unazë mbretërore me vulë. Ditën tjetër, ai u fsheh në një pozicion të mirë diku afër gurit më të madh, kështu që ai të vëzhgonte.
Rrugës kryesore perandorake, ministrat, këshilltarët, oboruesit e tij kaluan, thjesht dita ishte e tillë që ata duhej të kalonin nga atje.
Ministrat e arsimuar me qeret e tyre me dy rrota dhe me fytyra te tharta, u ankuan për gurët e mëdhenj dhe shumë prej tyre kërkuan te largohen, disa madje sulmuan perandorin që rojet e tij të udhëtimit ishin kaq të paaftë dhe e lejuan atë. Disa u përpoqën percjellesve te tyre të tregonin për të lëvizur gurin, por hoqën dorë. Vetëm tre prej njerëzve të mëdhenj misnistra arritën të hiqnin disa gurë dhe madje personalisht t’i ndihmonin percjellesit e tyre në të. Ata gjithashtu gjetën monedha ari nën guret. Disa nga tregtaret e zakonshëm gjithashtu u përpoqën për të lëvizur gurët, dhe këmbëngulnin për të gjetur monedha ari. Askush nuk u përpoq të lëvizte gurin e madh, ishte më lehtë që ata të anashkalonin rrugën dhe të kalonin nëpër shkembinjj. Pastaj shfaqet një njeri modest i cili vet e shtyunte karrocen e tij të me fruta. Ai u angazhua në një luftë të përpiktë me gurin dhe, u përpoq ta lëvizte por pa sukses, kështu që ai u kujtua të provonte me një levë të madhe dhe në fund ai arriti. U lodh nga dielli i nxehtë, i lodhur nga lufta e gjatë, ai u gjunjëzua në rrugë për t’u lutur Perëndisë dhe u shtri I alivanosur, pa vërejtur qesen me monedha ari …

Zoran Zaev dhe Asaf Ademi

Asaf Ademi sot u largua si Ministër i Kulturës, pas dorëheqjes. Siç ka ardhur në zbërthimin se funksioni është i përkohshëm dhe jo më i rëndësishëm se integriteti dhe dinjiteti personal, ai gjithashtu iku i pastër dhe pa asnjë qindarkë të shpenzuar për luksin ap komforin personal, një lloj i tillë i ministrave është endemik! Prandaj, si një shoqëri, duhet t’i kushtojmë vëmendje dhe ti njohim emrat e tyre, sepse tefteri me të tillë është mjaft i zbrazët
Deri së shpejti e dija vetëm një njeri, vetëm ai që ndau pagën e tij (me shumë sinqeritet të merituar nga puna e madhe) familjeve që kanë nevojë për mbështetje shtesë. Çdo muaj kryetari i Strumicës ka depozituar pagën e tij në llogaritë e njerëzve që kanë nevojë për to. Nder te tjera dhe per kete ka fituar përgjithmonë besimin e bashkëqytetarëve të tyre. Por shpirti juaj ose e ka ose ju thjesht nuk e keni atë. Mirësia nuk luan rolin veçanërisht në afat të gjatë!

Personi i dytë i tillë që unë e di është Asaf Ademi, edhe pse nuk e dija për këto të dhëna deri vonë.
Asaf Ademi, Ministri i Kulturës dhuroi pagën e tij ministrore për tre familje për një vit, dhe ky njeri heshti, vështirë se ishte në gjendje të germojme informacionin.
Në këtë Maqedoni të përbashkët dhe shumë-etnike, ka njerëz të tillë. Gjithsesi, ka gjithnjë e më shumë njerëz (të paktën shpresoj që të janë), por të paktën nuk kam privilegjin t’i takoj. Ju do të thoni se është e lehtë t’i jepet të varfërve kur ka më shumë se sa duhet dhe unë do të pajtohem me ju.
Sa njerez kanë më shumë se sa duhet? Pajtohen gjithashtu se ka shume. Por sa prej tyre japin donacionin e tyre mujor deri tani për punën (nganjëherë deri në mesnatë) në kabinetet e tyre ?
A janë këta dy njerëz shumë të ngjashme në temperamentin dhe integritet tij personale, a kanë te metat e tyre, natyrisht, të gjithë njerezit në një mënyrë kane virtytet dhe gabimet e veta Dikush do të thotë se Asafi ka bere një rrëmujë në kulture, unë do të them ne kultur gjerat prej kohe te gjatë jane hutuar dhe me të vërtetë ka nevojë për zgjidhje sistemore dhe ligjore për të korrigjuar. Por në kulturë për herë të parë pas shume viteve pagat paguhen në kohe dhe vetëm per një vit të bëjë ritjen e pagave (edhe pse jo perfekt) që do të thotë një rritje të pagave per shumicen e punonjësve të cilët janë harruar nga Perëndia dhe nga sistemi i cili synon dy dekada. Mësuar të jetojnë në një kohë kur shumë shpesh reth nesh shohim deshira te zbrazeta per te grabitur ose toke shteti (si sot e shohim nga ish-zyrtarë ) ose ndonjë privilegj shtetëror (merituar me ligj ose pamerituar) eshte freskuese për të parë madje edhe për shembull. Asaf dhe Zoran janë si yje të rralla në qiell plot yje, yje dhe meteorë të zymtë. Dituria e vjeter na meson se gjërat e mira janë parë në librin e madh të më të lartit, por ne duhet te jemi të ndershëm të flasim për të, të paktën ndonje here. Ndërsa shumë prej nesh këta të dy nuk mund të paraqesë si poltikish apo ndoshta etnikisht, kush e di, por kjo nuk e ndryshon të vërtetën dhe një histori të mirë për njerëzimin.

Të kthehemi në rrugën mbretërore …

Kur njeriu u kfjell, ai u ngrit dhe mori karocen me fruta, freskohet me hurma dhe limon, dhe vazhdoi. Madje ai duke qen i alivanosur, ka kaluar një administrator perandorak dhe mer qesen dhe shpejt e vuri në xhep. Panairi filloi të lëkundë tregun dhe obor punonjestit mbretëror nuk u ndanë nga fermeri i ndershëm. Trumbet mbretërore filluan te lajmrojne se ka nje një risi të madhe.
Të gjithë ata që ndihmuan të hiqnin gurët të qëndrojnë në njërën anë dhe për të regjistruar atë që e levizi gurin e madh për shkak se ka shpërblime të mëdha. Kishte nxitje dhe pothuajse gjysma e njerëzve raportuan se kishin ndihmuar. Por edhe pesë vetë raportuan se kishin lëvizur gurin e madh dhe kishin liruar rrugën. Ejani tani, ju që keni larguar gurët, jepni monedhat prej ari që keni gjetur nën ta, që kam lënë. Pothuajse të gjithë nga xhepiet nxjeren nga një monedhë të rreme ari. Tani le të shohim nishanet dhe vetëm disa prej tyre nga grupi dhe treguan monedhat e vertet. Tash ta shoh unazën perandorake, tha perandori, dhe administrator perandorak prej xhepi, nxorri çantën dhe unazën. Mbreti mori unazen dhe e theriti fermerin dhe i dha atij unazën dhe çantën, sepse ata ishin të tij, dhe ai u ul pranë fronit të tij në një stol që ishte plotësisht i merituar.
Dhe pesë gënjeshtarët i lidhën me gurët në këmbët e tyre dhe i lanë ata pak në lumë te vuajn duke notuar. Tetë tjerët qe raportuan gabimisht? Ata i ndëshkuan ata në rrugë për të pastruar gjembat dhe gurët dhe t’i vendosur pllakat ata për 3 vjet.
Kështu mbreti i mençur e rrethoi veten me ata të ndershëm dhe për gjithnjë u çlirua nga lajkataret dhe vetë te pelqyerit.
Gjitmone dhe kudo kishte hipokritë që do të paraqisnin qesen e huaj për të tyrin dhe vulën mbretërore do ta paraqiste atë si shpërblim të vet. Ju do t’i vini re lehtësisht ata që flasin shumë, mburren shumë, pak janë gjetësit e vërtetë të qeseve, por faji i tyre është qe nuk jane modest. Të zgjedhim njerëzit me veprat e tyre dhe jo me fjalët e tyre!